میراث‌فرهنگی فقط محدود به داشته‌های مادی، باستانی و هنری یک کشور نیست، بلکه فراتر از آن نگاهی عمیق و ژرف به آفرینندگان و خالقان این آثار ماندگار و تاریخی دارد، اگر برای یک شیء، یک تابلو، یک بنای قدیمی و نفیس اهمیتی قائل می‌شویم برای این است که نشان دهیم به چه میزان به دستاوردهای بشری که نشانگر تاریخ، فرهنگ و هنر ریشه‌دار و دراز دامن یک سرزمین کهن و مانا ارج می‌نهیم، حال آنکه این سرزمین ایران باشد.
در جهان امروز که مظلومانه آماج ترویج بی‌هویتی و بی‌فرهنگی قرار گرفته و جهانی‌سازی بر طبل فراموشی تام و تمامِ هویت فرهنگی جوامع می‌کوبد و برای القای ارزش‌های خودساخته خود برنامه دارد و تلاش می‌کند، هوشمندانه باید بر صیانت و معرفی هر چه بیشتر مواریث فرهنگی خود -که جزئی هویت‌آفرین از وجود مردم سرزمین‌مان است- توجه و تمرکز کنیم.
جدا از این چه بسا بر کسانی که سال‌های طولانی از این حوزه میراث‌بانی کرده‌اند و همانند خودِ آثار-از ملموس و ناملموس- دارای ارزش هستند، بیشتر ارج نهیم. حال آنکه در جوامع فرهنگ‌محور از این مفاخر به عنوان «میراث زنده بشری» یاد می‌شود و باید مورد توجه و احترام همه ارکان و اجزا جامعه باشند و همگی باید قدردان چنین گنجینه‌های نابی باشیم.
«چهره‌های ماندگار» عنوانی است که تقریباً دو دهه پیش آن هم در صدا و سیما با آن آشنا شدیم، عنوانی که پایه‌ای شد برای سال‌های بعد که یاد و نام بزرگان رشته‌های مختلف گرامی داشته شود و امروز هم در وزارت میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع‌دستی نکوداشت چهره‌های ماندگار برای تجلیل از مفاخر میراث‌فرهنگی بنا نهاده شده است.
نخستین رویداد نکوداشت سال گذشته برگزار شد و ۱۲ پیشکسوت نامدار در حوزه میراث فرهنگی تجلیل شدند، امسال برای دومین دوره جمعی دیگر از هنرمندان و میراث داران و اساتید حوزه‌های مختلف در یک قاب قرار می‌گیرند تا هنر را بشناسیم و هنرمند را بشناسانیم و قدردانشان باشیم؛ به پاس سال‌ها خدمت خالصانه صاحبان هنر ناب و تاریخ‌ساز سر تعظیم فرود آوریم چرا که آنها حافظان تاریخی یک ملت‌اند.
تکریم و ارج نهی در همه جای هنر ایرانی و خٌلق و صفت هنرمندان ایران نهادینه است و می‌درخشد و اکنون نکوداشت پیشکسوتان و تجلیل از مفاخر و بزرگان به نوعی تکریم از همه خانواده میراث‌فرهنگی و ارج نهادن به جریان بالندگی و شایستگی ایرانی است؛ باید توجه داشت که این تجلیل و افتخار نیاز چهره‌های برجسته و ماندگار نیست، بلکه از بایدهای روزگار ما است، یادآوری ارج نهادن به مقام انسان‌های مسئولیت‌پذیر با درک درست از فرهنگ در حساس‌ترین بعد تاریخ و جغرافیا است، اگر چه احترام گذاشتن به یک عمر تلاش بی‌امان و خدمت عاشقانه است؛ اما زینت‌بخشی به شکوه پل ارتباطی گذشته و آینده است.
انتهای پیام/
